 |
| Saat awal kita berkenalan... |
 |
| Engkau hulurkan tangan saat aku terjatuh... |
 |
| Kini persahabatan kita hanya di mukaa buku... |
Kau Kawan aku, Aku kawan Kau… Ok?
Kawan, kadang2 nampak macam penyibuk. Semua benda nak tegur.
Sikit2 nak cakap benda yang sama. Bila bercakap je, suka ulang benda yang sama.
Suka sangat menyibuk jaga tepi kain orang. Macamlah dia tu perfect sangat...
Untunglah, ada kawan. Mereka bising pun sebab sayang dekat
kita. Bagi nasihat pun sebab tak nak kita terleka dengan duniawi nie. Cakap
benda yang sama supaya kita ingat. Tegur tu perkara biasalah, kalau tak tegur
nanti kesian pula asyik duk buat salah je.
Kira untunglah ada kawan. Boleh jadi alarm untuk kejut
bangun subuh. Boleh jadi teman untuk pergi makan. Boleh jadi perancang
perbelanjaan bila tengah tak ada duit. Boleh jadi perunding pemakanan, jaga
makan minum kita. Boleh jadi jururawat, toleng rawatkan time2 demam ke sakit
ke. Boleh jadi cikgu, minta dia tunjuk ajar waktu tak faham apa yang pensyarah
ajar.
Ha, tak nampak lagi apa gunanya kawan ke????
Hargai persahabatan yang telah terbina sementara
sahabat masih lagi disisi. Jangan nanti tidak sempat nak maaf saat jasatnya sudah tidak bernyawa lagi… (‘’,)
No comments:
Post a Comment